Oι Λαϊκιστές, οι Ρατσιστές και η Αριστερά

Οι Αριστεροί έχουν μια μοναδική (αν)ικανότητα. Με όποιο ζήτημα κι αν καταπιαστούν, επιτυγχάνουν το αντίθετο αυτού που επιδιώκουν.  Ας πάρουμε για παράδειγμα την φτώχεια και την πείνα στην Αφρικανική ήπειρο. Από την δεκαετία του ’80 θυμάμαι τους Αριστερούς να προωθούν με το δοκιμασμένο και επιτυχημένο αμερικανικό σύστημα Γιεχωβάδων και Μορμόνων, τις εκστρατείες της Γιούνισεφ για τα παιδάκια της Αιθιοπίας, τον Μπομπ Γκέλντοφ και το «γουί αρ δε γουόρλντ», και τις διαφημίσεις με τα αποστεωμένα μαυράκια πασαλειμμένα με χυλό. Κι όμως, τριάντα χρόνια μετά, τα μαυράκια παραμένουν πεινασμένα, και το μόνο που κατάφεραν οι Αριστεροί ήταν να γίνει πλούσιος ο Γκέλντοφ και να χορτάσουν παντεσπάνι αυτός κι όσοι καταπιάστηκαν με την πείνα των παιδιών της Αφρικής, συμπεριλαμβανομένων των οργανώσεων που θα τα τάιζαν, και που τώρα τα στέλνουν να τα ταΐσει η Ευρώπη, η κακιά Ευρώπη της πάλαι ποτέ Αποικιοκρατίας.  Ομοίως, τα προγράμματα για ανέργους, που τα έκαναν παντιέρα ρόσσα οι Αριστεροί, έκαναν την ανεργία αντικείμενο εργασίας παχυλόμισθων γραφειοκρατών, συμπεριλαμβανομένων των Αριστερών πολιτικών, σε οργανισμούς και στην «καταραμένη» (ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο) Ευρωπαϊκή Ένωση, ιδρυματοποίησαν τους ανέργους, παγιδεύοντάς τους στην αέναη ανεργία, και τώρα εισάγουν τριτοκοσμικούς, σφίγγοντας γύρω τους τον κύκλο της απονέκρωσης κάθε δημιουργικού αντανακλαστικού.

Συμπεραίνεται λοιπόν από τα παραπάνω και από άλλα πολλά ακόμη, ότι έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε πως ο αγώνας των Αριστερών «ενάντια στον ρατσισμό και στην ξενοφοβία», θα βρει την ανάλογη δικαίωση. Ήδη, αριστεροί δημοσιογράφοι, αυτόκλητοι κατήδες της βούλησης των ευρωπαϊκών λαών, παρομοιάζουν πολιτικούς  ηγέτες ευρωπαϊκών  κρατών όπως ο Κουρτς, ο Ορμπαν, ο Καζίνσκι και ο Σαλβίνι, με τον Μουσολίνι και τους Φασίστες του, λόγω της υψηλής δημοτικότητάς τους.

Τι κρίμα για τους εγκάθετους του Σόρος και των Βρυξελλών που οι λαοί άλλους εντέλλουν να βάλουν τέλος στα «ανοιχτά σύνορα», τι κρίμα που ο Εθνικισμός υπερνικά την Παγκοσμιοποίηση που με κάθε μέσο επιβάλλουν! Ένας, δύο, τρείς, πολλοί Μουσολίνηδες, και άλλοι περισσότεροι φασίστες, χάρις στην μεικτή πολιτική γκρούπα καπιταλιστών και μπολσεβίκων.

Μάλιστα, όπως κατέδειξε δημοσκοπική  έρευνα της εταιρείας Pew, η άνοδος των «λαϊκιστών» δεν οφείλεται στην οικονομική κρίση και μόνον, όπως αρέσκονται να λένε οι αναλυτές, εκφράζοντας τους ευσεβείς πόθους των αφεντικών τους. Στην Γερμανία επί παραδείγματι, το 77% όσων έχουν θετική γνώμη για το AfD (Εναλλακτική για την Γερμανία), λένε ότι η γνώμη τους για την Οικονομία της χώρας είναι καλή.   Η μελέτη της Pew, η οποία χαρτογραφεί τον πολιτικό χώρο σε οκτώ Δυτικοευρωπαϊκές χώρες, -δεν περιλαμβάνονται δηλαδή οι κεντροευρωπαϊκές, και η Ελλάδα-, διενεργήθηκε από τις 30 Οκτωβρίου ως τις 20 Δεκεμβρίου 2017, στις χώρες Δανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ολλανδία, Ισπανία, Σουηδία και Ηνωμένο Βασίλειο, οι οποίες αποτελούν το 70% του πληθυσμού της Ευρώπης, και το 75% της Οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Το συμπέρασμα της έρευνας είναι πως:

• οι «λαϊκιστές»  αποτελούν την μεγαλύτερη πολιτική δύναμη της Ευρώπης

• ο ιδεολογικός παράγοντας παραμένει ισχυρός στον καθορισμό του πώς αντιμετωπίζουν οι Ευρωπαίοι βασικά ζητήματα πολιτικής.

• Η νοσταλγία για την Ευρώπη «τους» είναι ισχυρός παράγων στην επιλογή κόμματος. Έξι στους δέκα ενήλικες Γάλλους που έχουν θετική γνώμη για το Γαλλικό Εθνικό Μέτωπο λένε ότι η ζωή στην Γαλλία είναι χειρότερη από ό,τι ήταν πριν από 50 χρόνια.

• Ο Εθνοκεντρισμός, και η πίστη ότι ο πολιτισμός τους είναι ανώτερος, παίζουν αποφασιστικό ρόλο στις πολιτικές επιλογές τους (61% των υποστηρικτών του AfD, 56% του κόμματος Λεπέν, και 47% του κόμματος της Ελευθερίας (PVV) στην Ολλανδία).

• Το  Ισλάμ δεν ταιριάζει στην Ευρώπη (75% των Γερμανών υποστηρικτών του AfD, 66% των υποστηρικτών του PVVκαι 63% της Λεπέν, λένε ότι το Ισλάμ είναι θεμελιωδώς ασύμβατο με τον πολιτισμό και τις αξίες τους)

Πόσο κρίμα που κάποιοι δεν βαριόμαστε να σκεπτόμαστε, και δεν μας αρκεί να αναμασούμε τα όσα έτοιμα μας σερβίρουνε οι εξ επαγγέλματος αντιλευκοί και αντιευρωπαίοι ρατσιστές οι οποίοι προπαγανδίζουν με το αζημίωτο από θέσεις πανεπιστημιακές, κυβερνητικές και «μη-κυβερνητικές» εναντίον των Λευκών, των Ευρωπαίων, των Ελλήνων. Και τι καλή δουλειά που κάνουν οι αντιρατσιστές αυτοί, αναδεικνύονται με τις πολιτικές τους αποφάσεις τον ρατσισμό, δηλαδή την Φυσιολογική (δηλαδή εκ φύσεως και εκ λογικής) διάκριση των Φυλών, την μόνη εναλλακτική πρακτική επιλογή για τους ευρωπαϊκούς λαούς. Οι επαγγελματίες διαμορφωτές της κοινής γνώμης, της βιτρίνας του Σόρος και των ορφανών του Στάλιν, στενοχωριούνται που διενεργούνται ακόμα εκλογές, και κόμματα με διαφορετική άποψη και οπτική συμμετέχουν και γίνονται ενθουσιωδώς αποδεκτά από τους ευρωπαϊκούς λαούς (ακόμη και με την τρίτη πολιτική δύναμη της Ελλάδος φιμωμένη από το ίδιο το κρατική τηλεόραση!).

Εν τέλει, στην Αυστρία ή στην Ουγγαρία, ας πούμε, ο νικητής είναι αυτός που οδηγεί το έθνος του, και αποφασίζει για τους νόμους και το Δίκαιο! Πώς να το επεξεργαστεί αυτό, το προοδευτικό μυαλό των οπαδών της γκιλοτίνας και των γκουλάγκ;

Πώς να αντιληφθούν ότι για τους ελεύθερους ανθρώπους, και όχι τους ξεπλυμένους εγκεφάλους των κομματικών παιδιών του σωλήνα, είναι απολύτως φυσιολογικό οι Ευρωπαίοι να μην θέλουν για γείτονές τους άτομα που δεν προσκάλεσαν στην χώρα τους, στην πόλη και στην γειτονιά τους, άτομα που ό,τι κι αν κάνουν έχουν το ακαταδίωκτο γιατί όποιος καταγγέλλει κάποιον από δαύτους  διαπράττει «έγκλημα μίσους»;  Επομένως, αδίκως τσιρίζετε, Αριστεροί. Συνεχίστε να παίζετε το, επικερδές για σας, είναι η αλήθεια, παιχνίδι σας, με τις πλάτες των κεφαλαιοκρατών τύπου Σόρος (ξέρετε εσείς από την εποχή του Πάρβους, του Λένιν και του κλειστού γερμανικού τρένου).  Τα κονσερβοκούτια του Συμμοριτοπολέμου έφεραν την Γυάρο και την Μακρόνησο. Και αν «στον Μελιγαλά έγινε μισή δουλειά» όπως ισχυρίζονται οι νοσταλγοί των δολοφόνων γυναικόπαιδων και αμάχων, οι διακοπές στην Γυάρο και στην Μακρόνησο, η επανάσταση της Πράγας και η Τιμισοάρα,  δεν δίδαξαν τίποτε στο προλεταριάτο της συμπαιγνίας των κατά Λεμπέση βλακών που παριστάνουν τους διανοούμενους και τους παντογνώστες.  Οι λαοί της Ευρώπης μέσα από τις στάχτες των δυο μεγάλων πολέμων του 20ου αιώνα και την απληστία των παγκόσμιων τρωκτικών, εξέρχονται νικητές. Μέχρι την Νίκη, και πέρα απ’ αυτήν.

Η Ειρήνη Δημοπούλου είναι διευθύντρια της εβδομαδιαίας εφημερίδος ΕΜΠΡΟΣ